Łóżko
Krzysztof Mazur
ARSMEDIALE Bunkier Sztuki 21-27.11.2001 Kraków
Obiektem tej pracy jest łóżko. Na łóżku jest pościelone białe prześcieradło, a na nim wgniecenie pozostawione przez "śpiącą" kobietę. W momencie kiedy zbliży się dłoń w miejsce gdzie realnie powinno znajdować się ciało, ukarze się na prześcieradle fragment postaci śpiącej kobiety. A więc w miejscu głowy animacja głowy, w miejscu brzucha, animacja brzucha, itd. Łącznie postać podzielona jest na pięć screen'ów, z tym że zasada działania nie pozwala na wyświetlenie więcej niż jednego screen'u. Oprócz pierwszej warstwy stanowiącej zewnętrzny obraz ludzkiego ciała, istnieje druga analogiczna warstwa zawierająca screen'y wnętrza ludzkiego ciała. A więc w miejscu głowy ukazuje się obraz rezonansu magnetycznego mózgu, w miejscu piersi animacja USG serca, w miejscu nóg, zdjęcie rentgenowskie, itd. Do tej warstwy uzyskuje się dostęp poprzez zanurzenie dłoni tak jakby w głąb ludzkiego ciała, które jest reprezentowane przez screen,y zewnętrznej warstwy. Po odjęciu dłoni wszystkie screen'y znikają. Każdemu screen'owi podporządkowany jest ledwo słyszany dźwięk, odpowiednio oddech, bicie serca, szmer brzucha, itd.
Praca składa się z łóżka 2 x 0.9 m, dyskretnie rozmieszczonych czujników podczerwieni, które sterują komputerem, rzutnika wideo podłączonego do komputera, oraz głośniczków.
Praca nawiązuje do specyfiki zmian kulturowych wywołanych fragmentarycznym postrzeganiem rzeczywistości poprzez screen'owy charakter nowych mediów. Widoczne jest to zwłaszcza
w sferze intymności naszego ciała, w sferze dotyku. Tutaj dosłowna namacalność została zastąpiona iluzoryczna potrzebą tkwiącą w tym, co nam proponują współczesne media.
W sferze wnętrza naszego ciała screen'y uzyskane poprzez urządzenia medyczne reprezentują brutalną fragmentaryczność, są surowe w wyrazie, ale jednocześnie niezwykle plastyczne.
Jednocześnie pragnę by instalacja była odbierana jako podmiot intencjonalny, wyczulony, oczekujący na kontakt, tak jak "żywy organizm", intymny dialog poprzez ruch dłoni i dotyk.
Kraków 13.02.2001
Kolorowe pudełko
Krzysztof Mazur
ARSMEDIALE Bunkier Sztuki 21-27.11.2001 Kraków
Jest to korytarz na którego ścianach i suficie, są rzutowane obrazy reklamowe przeróżnych towarów. Osoba przechodząca przez korytarz zostaje wykryta przez czujnik, w tym momencie ściany i sufit będące jednocześnie ekranami zaczynają powoli przesuwać się w jej kierunku. Jednocześnie dźwięk (nogą być to np. zmiksowane fragmenty reklamówek, czy odgłosy ściskania złomu) powoli wzrasta. Ściany i sufit zostawiają coraz to mniej przestrzeni dla tej osoby
i w konsekwencji zaczynają ją ściskać. Osoba w ten sposób zmuszona jest do zmiany swojej pozycji ciała np. pochylania się. Ściany dążą do zamknięcia człowieka jakby w puszce. Ściany stawiają jednak pewien opór, ale na tyle słaby, aby osoba mogła je aktywnie odpychać i niejako walczyć z nimi o przestrzeń. W momencie ściskania natężenie dźwięku dochodzi do nieznośnego poziomu. Im bardziej zbliżają się ścianki do siebie tym intensywniejszy dźwięk, a więc odsuwając od siebie ścianki można regulować natężeniem dźwięku. Po pewnym czasie ściany rozchodzą się wracając do pierwotnego poziomu, a dźwięk cichnie.
Instalacja interaktywna nawiązuje do gwałtowności przemian kulturowych, które narzucają się swą intensywnością, przytłaczają mnogością. W konsekwencji można odnieść wrażenie mentalnego przytłaczania, ściskania ze strony zewnętrznego otoczenia.
[Praca miała być zaprezentowana na Arsmediale w maju 1998 roku, ale wystawa została odwołana i odbyła się dopiero w 2001 roku.]
Obiektem tej pracy jest łóżko. Na łóżku jest pościelone białe prześcieradło, a na nim wgniecenie pozostawione przez "śpiącą" kobietę. W momencie kiedy zbliży się dłoń w miejsce gdzie realnie powinno znajdować się ciało, ukarze się na prześcieradle fragment postaci śpiącej kobiety. A więc w miejscu głowy animacja głowy, w miejscu brzucha, animacja brzucha, itd. Łącznie postać podzielona jest na pięć screen'ów, z tym że zasada działania nie pozwala na wyświetlenie więcej niż jednego screen'u. Oprócz pierwszej warstwy stanowiącej zewnętrzny obraz ludzkiego ciała, istnieje druga analogiczna warstwa zawierająca screen'y wnętrza ludzkiego ciała. A więc w miejscu głowy ukazuje się obraz rezonansu magnetycznego mózgu, w miejscu piersi animacja USG serca, w miejscu nóg, zdjęcie rentgenowskie, itd. Do tej warstwy uzyskuje się dostęp poprzez zanurzenie dłoni tak jakby w głąb ludzkiego ciała, które jest reprezentowane przez screen,y zewnętrznej warstwy. Po odjęciu dłoni wszystkie screen'y znikają. Każdemu screen'owi podporządkowany jest ledwo słyszany dźwięk, odpowiednio oddech, bicie serca, szmer brzucha, itd.
Praca składa się z łóżka 2 x 0.9 m, dyskretnie rozmieszczonych czujników podczerwieni, które sterują komputerem, rzutnika wideo podłączonego do komputera, oraz głośniczków.
Praca nawiązuje do specyfiki zmian kulturowych wywołanych fragmentarycznym postrzeganiem rzeczywistości poprzez screen'owy charakter nowych mediów. Widoczne jest to zwłaszcza
w sferze intymności naszego ciała, w sferze dotyku. Tutaj dosłowna namacalność została zastąpiona iluzoryczna potrzebą tkwiącą w tym, co nam proponują współczesne media.
W sferze wnętrza naszego ciała screen'y uzyskane poprzez urządzenia medyczne reprezentują brutalną fragmentaryczność, są surowe w wyrazie, ale jednocześnie niezwykle plastyczne.
Jednocześnie pragnę by instalacja była odbierana jako podmiot intencjonalny, wyczulony, oczekujący na kontakt, tak jak "żywy organizm", intymny dialog poprzez ruch dłoni i dotyk.
Kraków 13.02.2001
Kolorowe pudełko
Krzysztof Mazur
ARSMEDIALE Bunkier Sztuki 21-27.11.2001 Kraków
Jest to korytarz na którego ścianach i suficie, są rzutowane obrazy reklamowe przeróżnych towarów. Osoba przechodząca przez korytarz zostaje wykryta przez czujnik, w tym momencie ściany i sufit będące jednocześnie ekranami zaczynają powoli przesuwać się w jej kierunku. Jednocześnie dźwięk (nogą być to np. zmiksowane fragmenty reklamówek, czy odgłosy ściskania złomu) powoli wzrasta. Ściany i sufit zostawiają coraz to mniej przestrzeni dla tej osoby
i w konsekwencji zaczynają ją ściskać. Osoba w ten sposób zmuszona jest do zmiany swojej pozycji ciała np. pochylania się. Ściany dążą do zamknięcia człowieka jakby w puszce. Ściany stawiają jednak pewien opór, ale na tyle słaby, aby osoba mogła je aktywnie odpychać i niejako walczyć z nimi o przestrzeń. W momencie ściskania natężenie dźwięku dochodzi do nieznośnego poziomu. Im bardziej zbliżają się ścianki do siebie tym intensywniejszy dźwięk, a więc odsuwając od siebie ścianki można regulować natężeniem dźwięku. Po pewnym czasie ściany rozchodzą się wracając do pierwotnego poziomu, a dźwięk cichnie.
Instalacja interaktywna nawiązuje do gwałtowności przemian kulturowych, które narzucają się swą intensywnością, przytłaczają mnogością. W konsekwencji można odnieść wrażenie mentalnego przytłaczania, ściskania ze strony zewnętrznego otoczenia.
[Praca miała być zaprezentowana na Arsmediale w maju 1998 roku, ale wystawa została odwołana i odbyła się dopiero w 2001 roku.]
Kolorowe pudełko
Krzysztof Mazur
ARSMEDIALE Bunkier Sztuki 21-27.11.2001 Kraków
Jest to korytarz na którego ścianach i suficie, są rzutowane obrazy reklamowe przeróżnych towarów. Osoba przechodząca przez korytarz zostaje wykryta przez czujnik, w tym momencie ściany i sufit będące jednocześnie ekranami zaczynają powoli przesuwać się w jej kierunku. Jednocześnie dźwięk (nogą być to np. zmiksowane fragmenty reklamówek, czy odgłosy ściskania złomu) powoli wzrasta. Ściany i sufit zostawiają coraz to mniej przestrzeni dla tej osoby
i w konsekwencji zaczynają ją ściskać. Osoba w ten sposób zmuszona jest do zmiany swojej pozycji ciała np. pochylania się. Ściany dążą do zamknięcia człowieka jakby w puszce. Ściany stawiają jednak pewien opór, ale na tyle słaby, aby osoba mogła je aktywnie odpychać i niejako walczyć z nimi o przestrzeń. W momencie ściskania natężenie dźwięku dochodzi do nieznośnego poziomu. Im bardziej zbliżają się ścianki do siebie tym intensywniejszy dźwięk, a więc odsuwając od siebie ścianki można regulować natężeniem dźwięku. Po pewnym czasie ściany rozchodzą się wracając do pierwotnego poziomu, a dźwięk cichnie.
Instalacja interaktywna nawiązuje do gwałtowności przemian kulturowych, które narzucają się swą intensywnością, przytłaczają mnogością. W konsekwencji można odnieść wrażenie mentalnego przytłaczania, ściskania ze strony zewnętrznego otoczenia.
[Praca miała być zaprezentowana na Arsmediale w maju 1998 roku, ale wystawa została odwołana i odbyła się dopiero w 2001 roku.]
Jest to korytarz na którego ścianach i suficie, są rzutowane obrazy reklamowe przeróżnych towarów. Osoba przechodząca przez korytarz zostaje wykryta przez czujnik, w tym momencie ściany i sufit będące jednocześnie ekranami zaczynają powoli przesuwać się w jej kierunku. Jednocześnie dźwięk (nogą być to np. zmiksowane fragmenty reklamówek, czy odgłosy ściskania złomu) powoli wzrasta. Ściany i sufit zostawiają coraz to mniej przestrzeni dla tej osoby
i w konsekwencji zaczynają ją ściskać. Osoba w ten sposób zmuszona jest do zmiany swojej pozycji ciała np. pochylania się. Ściany dążą do zamknięcia człowieka jakby w puszce. Ściany stawiają jednak pewien opór, ale na tyle słaby, aby osoba mogła je aktywnie odpychać i niejako walczyć z nimi o przestrzeń. W momencie ściskania natężenie dźwięku dochodzi do nieznośnego poziomu. Im bardziej zbliżają się ścianki do siebie tym intensywniejszy dźwięk, a więc odsuwając od siebie ścianki można regulować natężeniem dźwięku. Po pewnym czasie ściany rozchodzą się wracając do pierwotnego poziomu, a dźwięk cichnie.
Instalacja interaktywna nawiązuje do gwałtowności przemian kulturowych, które narzucają się swą intensywnością, przytłaczają mnogością. W konsekwencji można odnieść wrażenie mentalnego przytłaczania, ściskania ze strony zewnętrznego otoczenia.
[Praca miała być zaprezentowana na Arsmediale w maju 1998 roku, ale wystawa została odwołana i odbyła się dopiero w 2001 roku.]